Ik overprikkelde mijn pasgeboren baby. Waarom Vicky zoveel relaxter is dan Kobe.
Toen Kobe een maand oud was huilde hij gigantisch veel. Niet krijsen, zoals Carmen haar kleine Noël, maar continu zeurend huilen. Als je de eerste paar weken niet met hem op stap durft en het gevoel hebt dat je kindje niet zo lekker in zijn vel zit, ga je je toch én zorgen maken, maar ook zeker ga je je irriteren. Ik ben toen naar een ostheopaat gegaan, die me vertelde dat ik mijn eigen hartslag rustig moest zien te krijgen, om Kobe ook relaxt te maken. “Het ligt aan jou“, dat was wat ik hoorde. Dit allemaal gaf zij aan toen ik onder druk “ik heb zo mijn volgende client” een moeilijke draagdoek om aan het doen was, terwijl Kobe hier helemaal geen zin in had. Ook niet helemaal fair van haar eigenlijk, als ik me dit nu zo bedenk.
In de Ouders van Nu nr. 103, las ik een interessante uitspraak van psycholoog Alison Gopnik: “De eerste indrukken bij je pasgeboren baby is net als het ontdekken van de liefde tijdens je allereerste bezoek aan Parijs na drie dubbele espresso’s. Het is geweldig, maar je wordt waarschijnlijk om drie uur ’s nachts gillend en huilend wakker.” Een brein van een pasgeboren baby is zo nieuw en staat zodanig open voor indrukken, dat is niet normaal. Logisch ook dat een baby die pas een paar weken oud is daar ook een maximum voor heeft. Op een gegeven moment zijn de nieuwe locaties, of nieuwe mensen waar hij bij op schoot komt te zitten, voldoende. Of te veel. En dat geeft een baby aan door te gaan huilen.
Als ik nu terugkijk op de babyperiode van Kobe wilde ik hem maar al te graag showen aan anderen. Ik leefde nog het leven wat ik had daarvoor, zonder daarmee al teveel rekening te houden met wat goed was voor hem. Toen ik dus terugliep – die drie keer – van de ostheopaat en zij mij zojuist aangegeven had dat ik naar mezelf moest kijken, kwam dat heel hard binnen. Extreem hard.
En toen was daar Vicky. Baby nummer twee, na drie jaar en een beetje. En aangezien die tip van de ostheopaat was blijven hangen, was ik bijna zo ver om weer de fout in te gaan. Maar steeds op het moment dat ik weer met draagzak op de fiets wilde gaan stappen voor iets onbenulligs – een koffie bij de Hema bijvoorbeeld – deed ik dat toch niet. Ik heb bij Vicky veel meer mijn rust kunnen bewaren en dat is vast ook de reden dat zij een stuk relaxter was dan Kobe. De heftige confrontatie heeft dus toch geholpen, hoe pijnlijk ook!
Wat is het beste maar vervelendste wat jij ooit van een professional/arts hebt gehoord?