Bye bye baby

Noël is ruim 13 maanden en daarmee officieel ‘baby-af’. Het eerste levensjaar zit erop en ik ben nu moeder van een dreumes. En wat ben ik daar blij mee…

Sommige moeders vinden zichzelf geen ‘baby-moeder’. Dit zijn dan vrouwen die niet zo houden van het voortdurende zorgen en van het gebrek aan (inter)actie met een pasgeborene. Dat heb ik helemaal niet, ik vind pasgeborenen absoluut fan-tas-tisch, die kwetsbare miniwezentjes die volledig afhankelijk zijn van jou en die niets liever willen dan de hele dag op je liggen. Wow! Enorm minpunt van die fase vind ik het slaapgebrek, maar stel dat er pasgeborenen zouden bestaan die gelijk doorslapen dan zou ik er daar wel een paar (?) van willen hebben.

Geen baby-jongetje

Ik zou mezelf dus wél een ‘baby-moeder’ noemen, en Elia’s eerste levensjaar vond ik ook een feestje van mijlpalen in ontwikkeling die elkaar opvolgden. Noëls eerste jaar vond ik daarentegen behoorlijk pittig, en dat kwam niet alleen door zijn verborgen reflux. Noël is zelf namelijk helemaal geen baby-jongetje, hij is iemand die heel snel gefrustreerd raakt wanneer hij iets nog niet kan. Enkele voorbeelden: hij weigerde al heel snel gevoerd te worden met een lepel, hij bleef vrijwel nooit rustig liggen bij het drinken uit de borst of uit de fles, hij krijgt steevast een driftbui als hij bij het verschonen op zijn rug moet liggen en in de draagzak ging en gaat hij niet lekker slapen tegen me aan maar fanatiek om zich heen kijken. Nee, meneer wil alles zelf doen. Maar dat gaat nogal lastig wanneer je praktisch niets kan.

Spoel de tijd door

Ik weet nog dat ik alles met Elia zo enorm snel vond gaan. Het ene moment lag ik te bevallen, het volgende moment liep hij (bij wijze van dan). Heel vaak vond ik het enorm jammer dat de tijd zo snel ging en wenste ik dat hij nog wat langer klein bleef. Ook dat heb ik bij Noël totaal niet. Ten eerste vloog de tijd helemaal niet voorbij, letterlijk noch figuurlijk, doordat we zo’n heftige start hadden. Verder zie ik aan alles aan hem dat hij lekkerder in zijn vel zit naarmate hij meer kan. Het begon met kruipen. Toen hij dat eenmaal onder de knie(ën) had, nam het gehuil significant af. Nu loopt hij, en wat vindt hij dat leuk! Geen wens om de tijd stop te zetten dus hier, spoel maar door naar nog een paar maanden verder.

Ik vind mezelf wél een ‘baby-moeder’, maar voor jou laat ik dat eerste levensjaar graag achter me. Ik kijk uit naar de volgende fase voor ons samen, jij als dreumes en ik als ‘dreumes-moeder’.

Groei, lief jongetje van me, groei. ?

*Foto’s door Ayla Maagdenberg