Welke legacy van je ouders neem je wel mee en welke niet?

Als ik kijk naar mijn jeugd heb ik het erg fijn gehad. Soms wel eens een beetje té fijn. Er was weinig reden om me slecht te voelen, om iets niet te kunnen of te krijgen. Nu in mijn rol als ouder weet ik dat ik soms juist ‘undercompensate’. Dat ik soms juist streng ben omdat ik mijn kinderen wil leren dat niet alles vlekkeloos gaat, dat er drempels zijn waar je in het leven soms overheen moet stappen en dat er sommige meningen zijn om het oneens mee te zijn en het prima is een discussie te voeren. Nu weet ik ook dat de mate van streng zijn bij mij zwaarder is, dan het verwennen van mijn ouders. Undercompensation dus 😉 Dit is vast ook niet goed, aangezien Vicky en kobe later wellicht weer de andere kant op gaan compenseren. En zo houd je het jojo’en intact.

Alles wat je meekrijgt van je ouders wordt, wanneer je zelf ouder (als in moeder of vader) bent geworden, onder een vergrootglas gelegd. Terugkaatst het flinke tegenovergestelde wanneer je zelf denkt hier negatieve gevolgen van te hebben ervaren. Andersom geldt volgens mij ook. Wanneer je ouders je iets hebben meegegeven waar je je heel prettig bij hebt gevoeld en waar je positieve herinneringen aan hebt, is dit waarschijnlijk juist iets wat je wel meemeemt in de opvoeding van je kinderen. En wat je dan ook als redelijk stellige mening zou verdedigen als iemand anders hier anders over denkt.

Nu leek het me interessant om mezelf en de ‘legacy’ van mijn ouders, die ik meeneem in mijn opvoeding, eens onder de loep te leggen.  Vanwege privacyredenen zal ik dit niet té gedetailleerd doen. Maar; welke dingen neem ik wel mee en welke pak ik anders aan?

Anders

Verwennerij. Zoals ik dus al zei ben ik juist wat harder naar mijn kinderen dan mijn ouders waren richting mij en m’n broertje. Of in ieder geval zoals hoe ik het ervaren heb. Er waren en zijn natuurlijk wel emoties, maar ik zou het mooi vinden om deze nóg iets meer er te laten zijn. Openheid in huilen, negatieve emoties bespreekbaar maken en je ergens rot over mogen voelen zijn thema’s die hoog op mijn lijstje staan. Betekent niet dat ik het makkelijk vind dit zo aan te pakken, maar ik doe mijn best. Tranen mogen bij mij thuis en ‘nee je moet niet huilen’ zul je mij niet zo snel horen zeggen.

Volgens mij geef ik minder aandacht aan mijn kinderen dan mijn ouders dat doen. En daar sta ik ook nog steeds volledig achter. Ik probeer Kobe en Vicky soms bewust ‘in de steek’ te laten en af en toe alleen hun ding te laten doen. Dat geeft mij een goed gevoel en hierdoor komen de momenten dat je je kind huilend achterlaat op de crèche bijvoorbeeld minder vaak voor.

Verder was controle in ons huis een groot ding. En loslaten was er iets minder bij. Ik hoop dat ik dit kan hoor, want het is meer een streven dan dat ik dit al doorvoer. Loslaten is ook voor mij wel een continu probeersel. Maar wel eentje waaraan ik aandacht wil geven, en die controle dus iets wat ik niet probeer mee te nemen,

Neem ik mee

Het meeste wat ik bewust en onbewust doe of niet doe komt natuurlijk van mijn omgeving, en dan vooral mijn ouders. Als ik kijk naar de bewust overgenomen handelingen thuis.

Wat ik juist wel altijd heb meegenomen is het positief opvoeden. Niet continu maar ‘nee’ gebruiken om ze iets te ontnemen maar uitleggen waarom ze iets niet mogen. Niet dingen weghalen om dat negatieve woordje te vermijden, maar de ‘confrontatie’ aangaan. Dit is overigens een item die ik trouwens niet per se bewust heb overgenomen in mijn opvoeding, maar eentje waar ik niet lang geleden achterkwam. Na een oppasdag van mijn moeder ondervond ik dat zij dezelfde kleine maniertjes had om de kinderen ergens van te overtuigen of verbood, net als hoe ik dat aanpak.

Er zijn nog meer dingen waar ik respect voor heb en dat is het hele familiaire gebeuren en de routine die dit bevatte. Altijd aten we om 18u ‘s avonds samen en de zondagochtend was er voor eitje en croissantjes. Date of niet, latertje of vroeg in bed, altijd werd er om stipt 9.30 geroepen dat de eitjes in de pan lagen. Elke middag even laten weten of ik mee zou eten om 18u. Dat vind ik prettig. En daarnaast dus het bij elkaar zijn en familiegevoel hiervan.

Mijn ouders zijn niet vies van een avondje gezellig wijnen met vrienden. Ook toen wij nog jong waren, bleven zij dit doen. Dat heb ik meegekregen en neem ik ook mee in mijn eigen opvoedingstijl. Ik ben er trots op dat mijn ouders er – ook al hadden ze een druk familieleventje – er ook nog een erg goed sociaal leventje aan overgehouden hebben. Je hoort ook wel eens dat door het hebben van een gezin – niks mis mee natuurlijk – de aandacht voor vrienden zo verslapt dat je uiteindelijk zonder vrienden komt te zitten zodra kids uit huis zijn. Dat gaat mij/ons noooooit gebeuren;)

—

Al met al heb ik het best goed getroffen, überhaupt met hoe ik ben opgevoed. Toch lijk het me best goed om continu kritisch te kijken naar je legacy en ook welke je zelf graag mee en door wilt geven aan jouw kinderen. Ik denk dat er ook eigenschappen in je opvoeding zullen blijven terugkomen en die je later bij je kinderen pas ontdekt, waar je wat minder blij mee bent.

Welke punten onder het kopje ‘neem ik mee’ wil jij graag dat jouw kinderen later benoemen?