10 dagen naar body positivity. Dag 1

Begin juni waren Carmen en ik op bezoek in Italië; we hadden een Toscaanse bruiloft. Naast de vele hilarische momenten, mooie meezing- en huilen van gelukmomenten die we samen hebben gedeeld, kwamen er ook een paar interessante kind-en-moeder inzichten naar voren. Zulke gesprekken die je alleen voert als je geen kinderen om je heen hebt rennen. Daar dus in Toscane.

Zoals eerder ook wel genoemd – ik kan hier wel zo’n zeven of acht blogs taggen – lijken Carmen en ik totaal niet op elkaar. Zij is een lichamelijke moeder, vriendin, als persoon. Ik niet per se koud, maar wel wat minder op het fysieke ingesteld. Ze vertelde me dat zij en Elia voor het douchen vaak naakt voor de spiegel gaan staan en elkaars lichaamsdelen benoemen. Naast het simpel zeggen welk lichaamsdeel welke naam heeft, vertelt ze ook hoe mooi zij die vindt. Ik was zo onder de indruk en besefte me eindelijk hoe belangrijk die gesprekken zijn voor later. Hoe fijn is het voor Kobe en straks ook voor Vicky als zij weten dat hoe hun lichaam er ook uitziet, hoeveel vlekken, vetjes, haren of sproeten erop zitten, hun lichaam altijd mooi is zoals het is.

Mijn goal voor de komende tijd is om elke maand in ieder geval één dag zo’n moment met Kobe te pakken. Hieronder zal ik een klein dagboekje bijhouden met hoe deze momenten zijn gegaan.

Dag 1 – 16 juni 2018

“Wat zijn dit?” wijs zijn benen aan
“Ik vind mijn piemel niet leuk.”
oh dit gaat de verkeerde kant op.. “wat vind je er niet leuk aan?”
“weet ik niet”
“Ik vind jouw piemel heel mooi. En je benen ook.”
“Gekke mama”
“En wat zijn dit?” wijst zijn neus aan
“Mijn piemel.” Grapjas

Tot zo ver de gesprekken. Grappig genoeg heb ik dus nu – alweer drie weken later – geen moment genomen om Kobe op bovenstaande manier te bekijken, terwijl ik dit wel als doel had.

Begin juli zal ik dag 2 delen 🙂