Stelling: de overgang van 0 naar 1 kind is heftiger dan die van 1 naar 2 kinderen

Bij deze stelling blik ik vooral even terug naar het moment voor ik kinderen had. Dan denk ik; wat dééd ik met mijn tijd. Wat deed ik toen en hoe deelde ik mijn tijd in? Als ik me bedenk dat mijn leven sinds mijn eerste zwangerschap zo’n 180 graden gedraaid is, denk ik wel dat deze overgang (van 0 naar 1) heftiger is geweest dan bij de komst van de tweede, Vicky.

Ik kan me wel voorstellen dat ouders die kinderen hebben met huilerige aanleg het ouderschap over het algemeen wat intenser ervaren dan ouders van wie de kindjes erg tevreden zijn. Als Kobe wat minder huilerig en spugerig was geweest toen hij net geboren was en Vicky een stuk minder happy was geweest had ik hier waarschijnlijk anders over gedacht en had ik de overgang van 1 naar 2 ook heftiger gevonden. Voor mij geldt dus: YES, ik vond de overgang van 0 naar 1 kind heftiger dan de overgang van 1 naar 2 kinderen.

Het hangt denk ik, zoals Frederiek ook al zegt, af van verschillende factoren. Wat voor persoon je was voordat je überhaupt een kind kreeg, en wat voor je kind je vervolgens kreeg.

Toen Elia geboren werd, was ik eigenlijk heel snel gewend aan mijn nieuwe leven als mama. Natuurlijk veranderde er een hoop (hallo immense verantwoordelijkheid erbij!), maar het waren veranderingen die voor mij vrij natuurlijk aanvoelden. Natuurlijk, ik kon niet meer wekelijks uitgaan tot in de late uurtjes en me zo zorgeloos gedragen als ik deed, maar eigenlijk vond ik dat ook wel weer prima. Elia was in die zin misschien wel mijn redding, heb ik later wel eens gedacht.

Ik kan mij niet herinneren dat ik echt heb moeten wennen aan mijn leven met 1 kind. Ook verliep het vanaf het begin op rolletjes, dus over het algemeen vond ik mijn eerste baby meer een verrijking dan een verandering.

En toen werd Noël geboren die hele dagen huilde en pas na meer dan drie maanden meer dan 3 uur achter elkaar sliep, terwijl Elia ook nog behoorlijk hulpbehoevend en afhankelijk (want: amper 2 jaar) was. Dat was – terugkijkend, maar ook toen ik er middenin zat – zonder meer de heftigste periode van mijn leven. Dus voor mij een overtuigde NO: de overgang van 0 naar 1 kind was een eitje vergeleken bij die van 1 naar 2.