Wat het moederschap met mij doet
In mijn leven heb ik de afgelopen paar jaar, zeker sinds ik moeder ben, heel wat veranderingen doorgemaakt. Deze ontwikkelingen hebben allemaal bijgedragen aan wie ik nu ben. Zoals altijd is natuurlijk de grootste vraag; wie ben ik eigenlijk? Ben ik puur moeder of ben ik gewoon nog ‘ik’. Hoe ik als moeder alsnog mezelf blijven vind ik het lastigste wat er is. Ik weet dat in mijn omgeving (lees: oa. Carmen) er vaak gesteld wordt dat je als moeder nou eenmaal verandert en dat je daar oké mee moet zijn. Maar ik weet dus niet of ik hier oké mee ben. Ik weet niet of ik me er prettig bij voel als het moederschap een te grote invloed op me heeft. Zo groot dat ik mezelf een klein beetje verlies.
Toch zijn er leerpunten die niemand mij meer af kan pakken. De verantwoordelijkheid die het in zich heeft om voor een kleintje te zorgen (of meer) is zo intens en groot. Als Vicky in mijn armen ligt en melk drinkt, besef ik me soms hoe kwetsbaar ze is, hoe enorm ze zich overgeeft aan mijn kunnen, mijn weten en mijn kracht. Ze is zo afhankelijk van haar omgeving en haar omgeving is het meeste van de tijd in de aanwezigheid van haar ouders. Het heeft iets zo moois in zich. Ik denk dan ook dat ikzelf hier als persoon ook ‘beter’ ben geworden in het kennen van die verantwoordelijkheid. Ik leef niet alleen meer voor mezelf, maar ook voor mijn kinderen. Dat rode licht overslaan, die ene auto nog net inhalen of fietsen door de storm terwijl dat eigenlijk gevaarlijk is bijvoorbeeld. Op dit soort momenten denk ik nu wel drie keer langer over na voordat ik zoiets doe, dan toen ik geen kinderen had.
Het minder denken aan puur je eigen mening, je eigen ‘hachie’ leert je toch meer rekening te houden met de omgeving. Je weet dat andere moeders of mensen er ook een ritme op overhouden thuis en dat dit niet altijd even makkelijk is. Of dat niet iedereen evenveel slaap krijgt ’s nachts en dat ook jij af en toe wel eens kribbig ergens op kan reageren door die 2 uur slaap.
Ik heb nog meer respect gekregen voor mijn ouders dan ik al had. Hoe zij dit in onze kindertijd hebben gefixt, met alle logistieke planningen die bij het ouderschap horen, wouw. Ik ervaar dit nu zelf en weet hoe heftig dit kan zijn. Met daarbij de wetenschap dat het opgroeien en slapen niet bij al hun kinderen vlekkeloos verliep, heb ik bewondering voor hoe wij zonder zorgen zijn opgegroeid en nu nog steeds samen zijn. Ik gun mijn kinderen ook zulke ouders.
Zo ‘verlies’ ik mijzelf
Ik merk dat ik over het algemeen meer een thuismens ben geworden. Op de bank, theetje of wijntje erbij en een Netflix serie was vroeger minder aan mij besteed. Ik geniet hiervan hoor, no worries. Maar ik dééd altijd meer, was meer buitenshuis en actiever in het restaurantleven. Dat mindert nu. Later kijk ik hier vast prettig op terug. Op dit moment mis ik die Frederiek wel een beetje. Die Frederiek die op zondagavond last minute besluit in Amsterdam West een hapje te eten bij dat ene nieuwe eettentje op de hoek.
Structuur is een woord dat vroeger niet in mijn woordenboek voorkwam. Ik deed maar wat. En op zich zou dit bij de wat positievere dingen kunnen horen, maar soms vind ik van niet. De structuur die ik nu heb in mijn leven helpt me dingen op een rijtje te hebben, maar beperkt me ook enigszins. Vroeger kon ik in de trein naar mijn werk hele gedichten schrijven, omdat ik gewoon een treintje later had gepakt. Omdat het kon. Of kon ik nog een uur langer, na mijn werk, op kantoor blijven zitten om wat extra borrel mee te pakken. Door de structuur en vele planning in mijn leven als ouder is het allemaal iets strakker geregeld, en is er iets minder ruimte voor spontane activiteiten of handelingen. Mijn leven is iets voorspelbaarder geworden en dat vind ik soms wel jammer.
Overall
Het valt allemaal best mee. Ik denk door dit op te schrijven dat ik al een heel eind ben. Begint bij het besef toch? Ben jij moeder? Vind je jezelf veranderd? En in goede zin of minder goede zin? Ik ben benieuwd!