Die verdomde zwangerschapskilo’s: mijn figuur na twee zwangerschappen

Eigenlijk is de foto misleidend. Het is niet zozeer het aantal kilo’s waar ik moeite mee heb, maar meer de manier waarop mijn lichaam na twee zwangerschappen veranderd is.

Dit is misschien wel de meest persoonlijke blog die ik tot nu toe geschreven heb. Ik weet dat er veel vrouwen zijn die, net als ik, moeite hebben met (bepaalde aspecten van) hun figuur nadat ze moeder zijn geworden. Ik weet ook dat ik, in vergelijking met veel andere mama’s en zelfs in vergelijking met veel vrouwen zonder kind(eren), niet mag klagen. Mijn doel is ook niet om te klagen, maar wel om eerlijk te zijn over het acceptatieproces waar ik middenin zit. Zonder het mooier of juist minder mooi te maken dan het in werkelijkheid is.

Noël is inmiddels acht maanden. Ik ben inmiddels 57 kilo – met kleren aan 😉 – , dat is precies even veel als voordat ik zwanger van hem raakte. Ik pas al mijn kleren van voor de zwangerschap weer, en met mijn conditie gaat het ook bergopwaarts. Een gewicht van 57 kilo bij een lengte van 1 meter 70 is netjes. Dat weet ik. Al gaat het mij niet om getallen. Het gaat mij om een gevoel: voel ik me fijn in mijn lichaam? Ben ik tevreden met wat ik zie als ik in de spiegel kijk? Zou ik zonder schroom in een bikini durven rondlopen?

Wat de weegschaal zegt

Wat de weegschaal zegt, is dus van ondergeschikt belang. Toch zou ik liegen als ik zou zeggen dat dat nummertje mij helemaal niks doet. Een paar maanden geleden, toen Noël een maand of vier was, woog ik 62 kilo. Nog steeds een gezond BMI, maar niet een getal waar ik vol vreugde naar kijk. Waarom eigenlijk niet? Waarom kan het me überhaupt schelen of ik nou 52, 57, 62 of 67 kilo weeg, zeker gezien het feit dat het niemand anders iets kan schelen?

Butterfly sit-ups

Niemand ziet er zo snel na een bevalling uit als Doutzen Kroes, behalve Doutzen Kroes. De rest van ons, de ‘normale’ mama’s, houden er wel wat aan over. Striae bijvoorbeeld (heb ik niet). Wat extra kilo’s (heb ik ook niet). Of een buikje (heb ik wel). Dat is oké. En als je dat toch niet oké vindt, om wat voor reden dan ook, en als het iets is waar je iets aan kunt doen, dan moet je er ook iets aan doen. Actief. Ik houd totaal niet van buikspieroefeningen doen en kan duizend dingen bedenken waarmee ik mijn kostbare tijd liever opvul, maar toch heb ik na mijn tweede bevalling aardig wat russian twists en butterfly sit-ups gedaan. Met als doel om zo dicht mogelijk bij het ideale figuur dat ik in mijn hoofd heb te komen.

Dat verdomde ideaalbeeld

Ik denk dat ik, mede gevoed door de media, een soort (onrealistisch!) ideaalbeeld in mijn hoofd heb van hoe de perfecte vrouw eruit zou moeten zien. Nu ben ik van mezelf gezegend met een tamelijk slanke bouw en met de gave om veel te snacken zonder aan te komen. Tegelijkertijd maakt dat de druk (die ik mezelf dus blijkbaar opleg) ook groter: ik kán er zo uitzien als het ideaalbeeld dat ik in mijn hoofd heb – of ik kan er in elk geval bij in de buurt komen. Dat is niet iets van de laatste tijd, ik heb dat sinds de puberteit waarin ik zo mogelijk nog vatbaarder was voor ideaalbeelden van hoe iets zou moeten zijn. Maar waarom streef ik daar naar?

Ode aan mijn mooie mamavriendinnen

Ik weet dat ik het doe, en tegelijkertijd vind ik het compleet belachelijk van mezelf. Wanneer ik mijn recentelijk bevallen mamavriendinnen zie (hoi Marleen, Sanne en Frederiek!) vind ik ze zonder meer prachtig, vaak zelfs nog mooier dan vóór hun zwangerschap. Ik zie mooie, vrouwelijke vormen, maar ik zie ook een schoonheid die uiterlijk overstijgt: ik zie ze als moeder, ik zie hoe ze voor hun kindjes zorgen, en dan ben ik zo trots op ze.

Zo makkelijk als ik het vind om mijn vriendinnen te bewonderen, zo moeilijk vind ik dat bij mezelf. Mijn lichaam heeft vanuit niets 2 kleine mensjes gemaakt, die in mij zijn gegroeid tot een volledig baby’tje met alles erop en eraan. Dat is een prestatie van formaat, iets om het lichaam dankbaar voor te zijn.

Nee, mijn figuur is niet hetzelfde als vier jaar geleden. Maar ik ben – innerlijk én uiterlijk – ook niet meer dezelfde persoon als vier jaar geleden. En ik zou ook niet meer met de Carmen van toen willen ruilen. Mijn huidige leven is exact zoals ik het zou willen, nu alleen mijn eigen lichaamsbeeld nog.