Stelling: het is oké om het huis te verlaten als je kind slaapt
Is het oké om je slapende kind alleen thuis te laten? Over deze hoef ik niet zo lang na te denken, en ook weet ik al dat mijn mening verschilt van mijn medeblogger (medebloggenoot?). Dit is van alle stellingen misschien wel degene waarbij we het meest lijnrecht tegenover elkaar staan, ook omdat ik op dit punt geen ruimte zie voor nuance of onderhandeling.
NO. Ik vind dit onder geen enkele omstandigheid acceptabel, en heb dit dan ook nog nooit gedaan.
Het gaat zowel rationeel als gevoelsmatig in tegen alles waar ik in geloof. Rationeel: stel dat er juist op dat moment brand uitbreekt? De kans is natuurlijk extreem klein, maar de kans is niet nul. En dan hoef jij die brand niet eens zelf (per ongeluk) veroorzaakt te hebben – het kan ook bij de buren vandaan komen… En gevoelsmatig: stel dat je kind in paniek wakker wordt, en dat het dan (veel) langer dan normaal duurt voordat papa of mama naar hem toe komt? Als je sowieso al niet zo snel bij je kind gaat kijken merkt hij het verschil misschien niet eens, maar ik kan Elia’s huiltjes inmiddels feilloos onderscheiden, en ik weet hoe hij huilt wanneer hij echt in paniek is. Dan ga ik zo snel mogelijk naar hem toe, en is hij meestal ook snel weer gekalmeerd.
Het huis niet verlaten als je kind slaapt betekent wel weer een opoffering in het ouderschap. Want je zou die tijd ook kunnen benutten door (buiten) iets nuttigs of leuks te doen. Dat zie ik ook wel in, maar ik zie het ook als een verantwoordelijkheid. Jouw verantwoordelijkheid. En die neem je als ouder, zo simpel is het. Dat, of je neemt een oppas.
Tja. Ik kan me niet meer voorstellen dat ik dit ooit gedaan heb. Maar ja, wij zijn in ons oude huis in Amsterdam West weggegaan toen Kobe in zijn bedje lag te slapen. En met weggaan bedoel ik: op 100 meter afstand, 8 deuren verder, uit eten geweest bij Restaurant Speykervet. Ik moet eerlijk bekennen dat – met redenen die mijn mede bloggenoot hierboven noemt – ik toen toch niet echt lekker aan tafel zat. Je weet nooit wat er gebeurt. Maar toch deden we het. Met de Dropcam konden we Kobe goed in de gaten houden. Bij elke beweging of geluidje die Kobe maakte of die in huis was, kregen we een activiteitsmelding. Wat dus ook betekende dat je, aan tafel, om de paar minuten op je telefoon zat te kijken of je alweer een melding had ontvangen. Ja, ik heb heerlijk met Michiel gegeten. Maar nee, echt relaxt was het niet.
Ik weet even niet; het is voor mij eigenlijk geen no maar ook geen yes op deze stelling. Wat mij betreft moeten stellen het zelf weten. Ik heb het vier keer op zich best prettig ervaren. Maar nu we in een groter huis wonen, met begane grond en restaurants op verder dan 2 kilometer afstand én nu Kobe oud genoeg is om uit zijn bed te lopen en in paniek te raken als hij erachter komt dat we weg zijn: geen HAAR op mijn hoofd die erover denkt om die 5 minuten met de fiets weg te gaan.
Trouwens, twee weken geleden was er een straatborrel georganiseerd op het pleintje, zo’n 4 meter van onze voordeur vandaan. Toen hebben we Kobe wel laten liggen boven in bed. Dus eigenlijk zou mijn reactie echt wel YES moeten zijn op deze stelling. Het is oké om in bepaalde situaties je huis te verlaten als je kind in bed ligt.