Het einde van de anticonceptie
Carmen en het einde van de anticonceptie.
Het klinkt als de titel van een boek, maar het is de titel van mijn leven sinds mijn tweede zwangerschap ;-).
Disclaimer: dit is geen pleidooi voor het stoppen met anticonceptie. Het is evenmin een veroordeling van vrouwen die, om wat voor reden dan ook, wel of juist niet aan bepaalde vormen van anticonceptie doen. Het is mijn persoonlijke ervaring ermee. Misschien herken je jezelf erin, en heb je er wat aan. En misschien begrijp je totaal niet waar ik het over heb. Dat is allemaal prima.
Mijn geschiedenis met de pil
Als pubermeisje had ik ontzettend veel last van mijn menstruatie. Ik had niet alleen heel heftige buikkrampen, maar was vaak ook duizelig, misselijk en viel geregeld flauw. Om deze reden zag ik altijd onwijs op tegen ‘die tijd van de maand’. De praktische ongemakken die ongesteldheid met zich meebrengt, heb ik nooit zo erg gevonden (en dat vind ik nu nog steeds niet). Maandverband, tampons, ik vind het allemaal even prima. Maar ik wil niet elke maand 5 dagen per week in bed doorbrengen omdat ik niet normaal kan functioneren.
Op advies van de huisarts ging ik toen aan de pil. Na twee merken geprobeerd te hebben die het alleen maar erger maakten, kreeg ik de Mercilon pil. Die sloeg gelijk goed aan. Ik had soms nog wat buikpijn maar echt niets vergeleken met hoe het eerst was, en ik viel niet meer flauw. Ik was een jaar of zestien toen ik met die pil begon, en ik heb hem geslikt tot ik zwanger raakte van Elia op mijn zesentwintigste. In die tien jaar (!) heb ik nooit ook maar enig nadeel van de pil gemerkt, ook het innemen en niet vergeten ervan was geen enkel bezwaar aangezien het zo in mijn systeem zat.
Onverwachte bijwerking
En toen was ik dus zwanger, en slikte ik hem niet meer (joh). Na mijn zwangerschap drukte de gynaecoloog mij op het hart om wel aan anticonceptie te denken. Dit deed hij 1 dag na de bevalling, toen ik nog in het stadium zat waarin ik dacht dat ik nooit van mijn leven meer seks ging hebben (dat is, zoals jullie allemaal weten, iets anders verlopen). Gewoontegetrouw ging ik dus weer braaf aan de pil.
Vrij snel merkte ik dat ik me ‘anders’ voelde. Ik had geen buikpijn, en ik viel evenmin flauw. Maar ik voelde me ook niet normaal. Ik weet dat aan het ontzwangeren. Daarvan was mij immers verteld dat het lang kon duren. Toen Elia echter al 1 jaar was en ik me nog steeds niet mezelf voelde, begon ik toch te vermoeden dat de pil hier iets mee te maken had. ‘Je niet jezelf voelen’ is een wat vage omschrijving, ik vrees dat ik het ook niet veel duidelijker kan maken, maar ik denk dat er wel vrouwen zijn die zich in mijn verhaal kunnen herkennen. Ik zal toch een poging wagen om te omschrijven hoe ik me voelde. Ik was niet depressief, maar zat ook niet echt goed in mijn vel. Mijn emoties leken afgevlakt, en hoewel ik wel degelijk genoot van mijn kind, leek ik toch vooral een soort toeschouwer in mijn eigen leven. Het leek alsof alles mij overkwam, in plaats van dat ik er een actieve rol in speelde.
Wens of noodzaak?
Het duurde zoals gezegd even voor ik erachter kwam dat dit niet iets was wat nou eenmaal bij het ontzwangeren hoorde (of althans, niet in die mate). En toen stond de pil, of het toedienen van hormonen op een andere manier, mij steeds meer tegen. Gelukkig hadden we intussen ook weer de wens voor baby #2, dus kon ik er mee stoppen. En, eerlijk is eerlijk, ik voelde me meteen veel beter zonder. Een paar maanden later was ik zwanger, en weer een paar maanden later was kleine Noël er.
Na zijn komst stond 1 ding voor mij als een paal boven water: ik ga niet meer aan de pil. Ik wil ook geen prikpil, spiraal, hormoonpleister of wat dan ook. Ik wil helemaal niks meer. Mijn lichaam heeft twee zwangerschappen én bevallingen meegemaakt (doorstaan…), ik heb de pil in totaal zo’n 11 jaar van mijn leven geslikt, het is mooi geweest zo. Wat begon als wens (ik wil de pil niet meer slikken), voelde voor mij inmiddels bijna als noodzaak, als iets dat ik uit zelfbescherming deed (ik kan de pil niet meer slikken).
Er is een risico…
Wat doe je nu dan? is de logische vraag die mij gesteld wordt als ik vertel dat ik de pil niet meer slik. Na grapjes als ‘periodieke onthouding’ en ‘geheelonthouding’ vertel ik dan dat we condooms gebruiken, en geen seks hebben rond de ovulatie.
Maar dat is toch een risico? ja, dat klopt. Condooms zijn niet 100% veilig en periodieke onthouding is nog onbetrouwbaarder. De kans dat ik met deze voorzorgsmaatregelen opnieuw zwanger word is heel klein, maar niet 0. Ik ben me daarvan bewust. Hoewel ik op dit moment absoluut geen wens koester voor een derde kindje, zou het ook weer geen ramp van wereldformaat zijn. Natuurlijk hoop ik er niet op, maar als het zo is dan valt daar weer een mouw aan te passen.
In elk geval voel ik me nu, terwijl ik officieel nog in de ontzwanger-fase zit (Noël is 8 maanden), 100% mezelf. En dat is me zoveel waard.