Op ooghoogte. En andere tips.
Kobe is echt een bazig mannetje. Als hij iets wil of juist niet, merk en hoor je dit gelijk. Aan de ene kant goed dat hij geen push-over is, maar wel zijn mannetje staat. Aan de andere kant is dit op momenten van huis-verlaten of haast niet goed voor mijn humeur.
Het ligt dan ook aan de hoeveelheid prikkels en de hoeveelheid haast hoe goed ik met zijn buien om kan gaan. Nu lijkt het alsof Kobe echt een terrorpeuter is, dat valt echt wel mee, maar soms ziet hij gewoon de kans om los te gaan en alles niet te doen wat wel gewenst is. Nu heb ik ontdekt dat er twee manieren zijn om hem rustig of stil te krijgen. Twee manieren die misschien niet pedagogisch verantwoord zijn, maar (bij Kobe) wel degelijk werken.
1. Afleiding
Natuurlijk is afleiding van het gedrag niet hoe het hoort. De bedoeling is om het gedrag er uit te krijgen en niet om iets te doen waardoor hij het vergeet. Aan de andere kant is dit bij ons thuis wel dé manier om niet teveel nadruk te leggen op hoe vervelend hij doet én dus ontwijk je zo de kans om de sfeer te verpesten. Als Kobe huilt om iets onbenulligs doe ik hem na en eindigt de scène in keihard lachen. Soms, als hij drammerig doet over bijvoorbeeld het tandenpoetsen, leid ik hem af door zachtjes te praten en te zeggen dat ik hem iets wil vertellen. Ik maak hem dan nieuwsgierig over iets wat nergens op slaat, maar hij is wel zijn hele bui vergeten. Soms is de afleiding iets wat met de scène te maken heeft, soms iets compleet anders.
2. Ooghoogte
Het lijkt onmogelijk. Kobe in zo’n zeurende bui tot rust te brengen. Als ik hem staand vertel wat hij moet doen, lijkt dit averechts te werken. Op het moment dat ik zachtjes tegen hem praat en op mijn hurken ga zitten, merk ik dat hij sneller (niet altijd) kalmeert. Op ooghoogte dus. In het boek ‘Luister je wel naar mij’ van Martine F. Darfos, wordt beschreven wat de meest efficiente en prettigste manier is van het praten met je kind. Dat is niet puur zeggen wat een kind moet doen, maar met een kind in gesprek gaan. Zélfs – of juist – als een kind in paniek is, of geïrriteerd is over iets wat het niet mag, schijnt het dus belangrijk te zijn rustig te blijven en te proberen dat gesprek in gang te zetten. In plaats dus van puur one-way communicatie.
3. Voorbereiding
Als hij zo gigantisch tegendraads doet, is dit vaak op de momenten dat ik hem midden in zijn spel of fantasiemomentje stoor om bijvoorbeeld naar de Albert Heijn te gaan. Of de momenten dat hij op de crèche nog een blokkenstapel aan het maken is en hij hier uit gerukt wordt om in de hal zijn jas aan te trekken. Het is natuurlijk ook niet eerlijk dat ik al een half uur in mijn hoofd bezig ben een boodschappenlijstje op te stellen, wetende dat we over 25 minuten aanstalten gaan maken, en hij geen idee heeft. Hij wordt dan overrompeld met de plannen en het is logisch dat hier niet relaxt op gereageerd wordt.
Hoe zorg jij ervoor dat je peuter kalmeert?