Afzien en genieten: een halfjaar moeder van twee.

Ik ben nu iets meer dan een halfjaar moeder van 2.

‘Die tweede doe je er zo bij,’ hoorde ik van tevoren vaak. Maar ik hoorde ook tegengeluiden, over dat het moeilijk kan zijn om je aandacht te verdelen. Toch waren de meeste verhalen die ik las positief: een tweede kindje zou meegaan in het ritme en je zou als moeder meer ervaren en daardoor relaxter zijn.

Nou… als ik er iets niet ‘zo bij’ doe, dan is het wel mijn tweede kind. Noël is al vanaf ongeveer zijn tweede levensweek een onrustige baby, en ook nu zijn verborgen reflux onder controle is blijft hij een arbeidsintensieve baby. Ja, ik vind het fijn dat ik al ervaring had, maar bij hem is het in meerdere opzichten het wiel opnieuw uitvinden.

Hij gaat niet mee in het ritme

Noël gaat niet mee in ons reeds bestaande ritme. Deze eigenwijze baby laat zich namelijk geen enkel ritme opleggen. Al sinds hij heel klein is, drinkt hij niet zoveel (en komt hij dus ook niet zo snel aan). Vanzelfsprekend hebben we van alles geprobeerd: de tijd tussen de voedingen rekken, minder per keer geven, meer per keer geven, meer aandikken, minder aandikken. Maar nee. Noël drinkt wat hij wil, wanneer hij wil. En wanneer hij niet wil, houdt hij zijn mond stijf dicht. Dan kunnen we met hem rondlopen tot we een ons wegen, maar die mond gaat niet meer open. Wat een verschil met Elia, die vanaf het begin op vaste tijden de fles kreeg en hem dan steevast helemaal leegdronk. Omdat Noël overdag niet zoveel interesse in drinken toont, maken we hem vaak rond middernacht nog wakker voor een fles. Die hij dan in half slapende toestand wél helemaal opdrinkt. Wat een gast…

Afzien en genieten

Hoe is dat nou, moeder zijn van twee? Ik zou het zelf samenvatten als ‘afzien en genieten’, afhankelijk van het moment waarop mij de vraag gesteld wordt. Genieten is bijvoorbeeld wanneer Elia al een tijdje is aan het wachten tot Noël wakker wordt om met hem te spelen. Dan leg ik hem bij hem in bed en hebben ze de grootste lol. Genieten is verder eigenlijk elk moment dat ze in een goede bui zijn. Afzien zijn de stressmomenten die Frederiek ook al benoemde: een peuter ophalen bij het kinderdagverblijf met een humeurige baby, diezelfde peuter die vervolgens niet op zijn fietsje wil maar ook niet in de kinderwagen kan (want daar zit de baby al in) en die weigert met je mee te gaan, dat je moet koken met op de achtergrond een krijsende baby en een zeurende peuter. Nee, je zult mij niet horen verkondigen dat het 1 groot feestje is.

Alles went

…behalve een vent. Maar twee kindjes, hoe druk het soms ook is, dat went. Ik weet nog goed de allereerste dag dat ik met ze allebei alleen was. In de kraamweek was de babydaddy vrij, en dan was er ook nog de kraamverzorgster, en omdat het vakantie was, waren mijn ouders er ook vaak. Maar toen kwam de dag dat ik er echt alleen voor stond. ‘Hoe doen andere moeders dat in godsnaam?’, vroeg ik me af. Ik kon – voor mijn gevoel – niks doen, ik had niet eens tijd om naar de wc te gaan. Ik herken dat gevoel wel van de eerste dag alleen met mijn eerste, toen vond ik ook al dat ik het druk had. Nu, achteraf, bleek dat wel mee te vallen. Net als het leven met twee koters me nu ook wel meevalt. Meestal dan.

*Foto door Ayla Maagdenberg