Vier maanden moeder van twee. Hoe is het nu?
En dan heb je er plotseling twee. De ene dag zit je nog puffend op de bank met een gigantische buik, de andere dag loopt je met een huilend babietje in je armen en een peuter aan je been. Dit lijkt wel enorm zwart wit, de momenten die heftig zijn met twee kinderen vallen over het algemeen wat meer op dan de sprankelende. Negatieve comments onder een Facebook bericht kan een enome heisa opleveren, terwijl het sentiment voor 99% positief was.
Handen tekort
Vicky is een fijne, blije baby en Kobe is over het algemeen een tevreden peuter. Toch heb je nu situaties waarin je, zelfs al ben je met zijn tweeën, handen tekort komt.
Neem even zo’n moment waarop ik Kobe van de creche ga halen met Vicky op mijn borst. Het is zes uur ’s avonds dus Vicky is al onrustig en een speen houdt haar niet altijd rustig. Ik sta dan dus in het halletje om Kobe aan te kleden en mee naar huis te nemen, met een vrij geïrriteerde Vicky voor me. Om haar heen probeer ik Kobe zijn schoenen aan te trekken. Kobe zit zo fijn met zijn crèchevriendjes te spelen, dat hij niet naar huis wil. Dat snap ik, want weggaan bij een feestje vond ik vroeger ook nooit leuk. Wat ik ook doe, haasten of juist treuzelen, er wordt er sowieso eentje onrustig. Dit zijn momenten dat ik eventjes moet slikken.
Of dan ligt Vicky open en bloot op de poef – waar ik haar wel eens verschoon – en komt Kobe met de opmerking dat hij heel nodig moet plassen of poepen. Het is nog net geen rampscenario, maar wel dat je denkt; hoe ga ik dit aanpakken. Als je zelf een korte periode alleen bent en ’s avonds eindelijk na een dag werken op de bank wil zitten en doelloos wil zappen is het ook flink balen wanneer eerst Vicky begint te huilen en vervolgens Kobe zijn slaapwandelpogingen doet. Dan zakt de moed wel eens in mijn schoenen.
Gelukkig is daar de papa! Ik ben niet continu alleen gelukkig, dus ik kan wat taken wegschuiven. Die ook door manlief iets minder snel te negeren zijn.
Eén versus twee
Maar heftiger dan de overgang van kindloos naar met Kobe zijn vind ik het niet per se. M. en ik zijn een goed team, maar toen we Kobe kregen werd de teamverdeling toch opeens een tikje anders dan daarvoor. Ineens was daar de strijd; ‘Wie loopt als Kobe huilt?’ ‘Wie regelt oppas?’ Of ‘Wie blijft er thuis als het regelen van oppas niet gelukt is?’. Dit soort vragen stellen we elkaar niet meer, die verdeling is nu duidelijk. Het verschil van één naar twee kinderen zit hem dan ook vooral in het stuk ‘opstaan voor…’. En als beide kinderen aandacht willen, kan geen van ons er omheen om actie te ondernemen.
Heb jij een of (nog) geen kind? Hoe denk jij dat het hebben van twee kinderen zou zijn? Tip: schrijf het op en kijk ernaar wanneer het moment daar is, leuk om terug te lezen als je in deze chaos zit ;).