Stelling: een mannelijke oppas is net zo goed als een vrouwelijke
Toen Elia heel klein was, was hij altijd bij mij. Of bij oma. Of bij de leidsters (v) van de crèche, of bij ons vaste oppasmeisje (v). Ik had het niet speciaal zo ‘geregeld’, maar hij werd automatisch altijd omringd door vrouwen. En dat vond ik prima. Met een man had ik toentertijd ook geen moeite gehad, maar dat hele verzorgende aspect past over het algemeen nou eenmaal beter bij vrouwen.
Toen Elia ouder werd (ruim 1 jaar), begon ik de meerwaarde van een mannelijk figuur om hem heen te zien. Natúúrlijk zag ik daarvoor ook de meerwaarde van zijn vader (en gelukkig maar ook ;-)), maar toen begon ik het jammer te vinden dat hij zo’n 80% van zijn tijd met vrouwen besteedt. Dit omdat ik denk dat hij van een andere man of jongen ook veel kan leren. Want hoe je het ook wendt of keert: mannen zijn anders dan vrouwen. Ze doen andere (wildere) spelletjes, ze reageren anders op situaties. En ze zijn vaak ook – ja, dit wil ik best toegeven – meer laid back dan vrouwen.
Dus toen bij toeval mijn paden kruisten met een enorm creatieve, aardige en ook zorgzame (!) jongeman, besloot ik out of the box te denken en hem een kans te geven als oppas. Dat was een hele goede beslissing. Elia is helemaal gek op hem, en hij ook op Elia. Vaak liggen ze een minuut nadat hij binnenkomt al op het tapijt te rollen en gek te doen. Ze gaan samen naar de bieb, en bij mooi weer spelen ze buiten in het park. Een vrouw zou al deze activiteiten ook kunnen doen, maar het is niet hetzelfde.
Voor een pasgeboren baby zou mijn voorkeur toch uitgaan naar een vrouw (ik weet niet zo goed waarom, het is meer een gevoelsdingetje), maar als een kindje wat ouder is zeg ik zeker YES op deze stelling.
Heel eerlijk, ik heb hier echt geen ervaring mee. Dat is puur toeval, want ik zou het zeker niet níét overwegen. Wel moet er een klik zijn. Maar die moet toch ook met een vrouwelijke oppas gevonden worden, die klik.
Een van mijn beste vrienden is leraar en past wel eens sporadisch – niet als officiele oppas – op Kobe. Die vertrouw ik blind. Maar dat is een vriend van me, wat natuurlijk al een vertekenend beeld geeft. Hij is geen mannelijke oppas die ik voor het eerst zie en die op mijn kind wil passen; hij is een vriend die ik al heel lang ken.
Wel zegt mijn gevoel dat vrouwen over het algemeen iets makkelijker intimiteit kunnen tonen en dus ook gemakkelijker een knuffelerige oppas zijn – en dúrven zijn – voor het kind. Door al die rottige verhalen van foute mannen in het crèche leven, kan ik me voorstellen dat mannen hier niet in worden gestimuleerd en ook vaker door ouders scheef worden aangekeken. Maar dus ook geen ervaring kweken… Het lijkt me niet zo dat het ze het minder goed kunnen doordat het niet in ze zit.
Ik zeg hier NO én YES op. Beide, omdat ze het in eerste instantie misschien nog niet helemaal zijn of in zich hebben, maar dat ze eerst de kans moeten krijgen te laten zien dat ze goede oppassers zijn en kunnen worden. De samenleving maakt het de mannen niet erg makkelijk.