Brief aan mijn eerste kind: ‘Voor altijd mijn eerste’

Eerder schreef ik al een brief aan mijn tweede kind. Vandaag een brief aan mijn eerste kind, Elia, de beste grote broer die Noël zich had kunnen wensen.

Lieve, mooie Elia,

Dankjewel dat je mij moeder hebt gemaakt. Dankjewel dat je mij hebt geleerd wat een verantwoordelijkheid, maar ook wat een onbeschrijflijk geluk het is om jouw moeder te mogen zijn. Twee jaar lang was je mijn enige kindje en deden we alles samen: mama en Elia, een ijzersterk team. Heel lang ben je heel aanhankelijk geweest en had je last van verlatingsangst. Je wilde niet zonder mij. Ik stiekem ook niet zonder jou. Maar het is ook mijn taak om je onafhankelijk te maken en om je niet altijd alleen maar bij me te houden. Dus oefende ik met je loslaten. Dat ging je steeds beter, je werd steeds iets onafhankelijker, tot mijn grote trots (en ook een klein beetje verdriet).

“Wat een lief, makkelijk jongetje is het”, zeggen mensen die je ontmoeten. Ik kan dat alleen maar beamen. Natuurlijk heb je driftbuien zoals elke andere peuter, natuurlijk wil ik je soms achter het behang plakken, maar over het algemeen ben je gewoon echt heel lief. Als baby al. Nu ik vergelijkingsmateriaal heb, besef ik eens te meer hoeveel geluk we met jou gehad hebben. Je broertje is natuurlijk óók heel lief, maar veel pittiger. Het een is niet leuker of beter dan het ander, maar wel makkelijker.

Toen je 2 jaar werd, was ik hoogzwanger. Ik kon niet zoveel meer met je ondernemen als ik graag had gewild, maar gelukkig leek jij daar geen last van te hebben. En gelukkig konden we nog wel samen zwemmen, dat is echt onze activiteit (dat, en de Hokey Pokey dansen).

Een maand na je tweede verjaardag werd je grote broer. De eerste twee dagen ging dat niet zonder slag of stoot, maar sindsdien heb je je broertje helemaal geaccepteerd. Je waarschuwt mij als het tijd is voor zijn flesje (bedankt daarvoor), je geeft hem kusjes, je houdt hem in de gaten, je let op hem, je bent precies zo zorgzaam als ik had gehoopt. En je wacht – meestal – braaf op je beurt wanneer ik met hem bezig ben. In mijn ogen ben je zoveel groter, wijzer en volwassener sinds hij er is. “Ik ben een grote jongen”, zeg je. En dat klopt, het is alsof ik nu nog beter kan zien dat je al zoveel zelf kunt.

Soms vind ik het moeilijk dat ik nu niet meer zo veel aandacht voor je heb als voordat Noël er was. Maar dan troost ik mezelf met de gedachte dat jij er zelf geen enkele moeite mee hebt. En dat jij iets hebt wat ik zelf nooit gehad heb: een broertje. Met wie je telkens wilt spelen, ondanks dat er nog niet zo veel met hem te spelen valt.

Lieve Elia, ik weet inmiddels dat onze band altijd even speciaal zal blijven. Ik ken je door en door, bijna beter dan ik mezelf ken. Waarschijnlijk ook omdat we zoveel op elkaar lijken. Ik weet wat je leuk vindt (Brandweerman Sam, auto’s, rennen, boekjes lezen, pasta eten) en wat minder (nagels knippen, speelgoed delen, wakker gemaakt worden).

Mama en Elia, nog steeds een team. En jij nog even bijzonder.

Niet langer mijn enige, maar voor altijd mijn eerste zoon. ♥