Help. Mijn vriend kan geen luier verschonen – De band van vaders met kids.

9 maanden in mama’s buik. Het eerste wat je ziet als je ter wereld komt is je moeders gezicht en misschien zelfs (één van) haar borsten. Baby’s kennen hun moeder letterlijk van binnen en buiten het beste, beter dan wie dan ook. Laat het dan ook niet zo gek zijn dat de band van moeder en baby al begint voor de eerste hap zuurstof is genomen. Is het dan raar dat er in deze genderneutrale en adoptie- en homovriendelijke wereld verwacht wordt dat ook vaders in de eerste paar dagen van het leven van hun kindje, al volledig connected zijn? Best wel dus toch?

Dat argument mogen de papa’s van tegenwoordig best noemen wanneer er verwacht wordt dat ze instinctief met hun baby om (kunnen) gaan. Volgens mij hebben mannen over het algemeen iets minder de natuurlijke gave om met hun kindje om te gaan dan dat vrouwen dat hebben (maar misschien heb ik hier een enorme overgeneralisatie te pakken hoor…). Vaak lijken ze iets minder drang en natuurlijk verantwoordelijkheidsgevoel te hebben om voor hun kindje te zorgen en dus laten ze het soms maar al te graag aan vrouwlief over, bij wie dit gevoel meer aanwezig is. Al vanaf de test waarop een kruisje of twee streepjes te zien was.

Toen M. laatst toen Vicky twee weken oud was, liet weten dat hij niet precies wist waar de spuugdoekjes lagen, ontkende te weten hoe een luier dicht moest, wilde ik bovenstaande er graag bij pakken. Toch kon ik het nog steeds niet voor hem en voor mezelf goedpraten; hoe kan het zo zijn dat in ons gezin het oppakken van taken tóch vaak bij mij (lees: de moeder) ligt en niet bij hem? Dit zou toch echt niet allemaal aan die natuur kunnen liggen? Doe ik dit zelf door te snel in te grijpen wanneer er een huiltje klinkt? Neem ik het te vaak van hem over waardoor hij onzeker wordt over babygerelateerde handelingen? Tja, hoe kom je hier weer uit dan. Een kwestie van geduld en gewoon mee omgaan (peuterpapa zijn ‘snapt’ hij dan weer wel;))?

Ik heb hier trouwens ook ergens een vicieuze cirkel te pakken rondom de bonding en het gemak waarmee papa’s met hun kindje omgaan. Wat mijn ervaring is dat ik door deze natuurlijke verdeling in ons huishouden ook merk dat papalief minder gemakkelijk weet hoe hij met Vicky om gaat; van troosten tot luier en van slapen gaan tot speengebruik. Wat dus ook vervolgens de magische zin veroorzaakt; “Maar jij kunt dit veel beter. Jij weet het toch al allemaal.”

Dan denk ik dus; ja, ik kan wellicht iets gemakkelijker omgaan met Vicky en heb door mijn vele uren met haar, iets meer tijd gehad om alles uit te proberen, te snappen en haar te leren kennen. Maar mannen, let op: wij doen dit ook allemaal voor het eerst!! Niet alles komt uit moederlijke natuur hoor. Niet continu je laksheid naast je neerleggen door te denken; maar moeders zijn ervoor gemaakt. Het lijkt mij meer dan logisch dat de evolutie richting óf de zwangere man gaat (?) of in ieder geval richting de man die ook die natuurlijke ‘snappez-vous’ heeft van het ouder zijn. Zeker met de hardwerkende mama’s van tegenwoordig en de hard voor het partnerverlof strijdende vaders van nu, weet ik zeker dat we de evolutie een handje de goede richting op kunnen helpen.

Helpen de andere mannen ook even mee?