Een vleugje zelfkennis verstopt in één blog.

Er gaat geen week (misschien zelfs wel dag) voorbij zonder een klein conflict met ouders, kids of manlief. Dat hoort er natuurlijk bij. Ruzies of confrontaties kunnen en het is positiever dan elkaar het zwijgen opleggen. Maar, sommige momenten zijn meer te wijten aan hormonen en misschien ook een paar slechte eigenschappen dan aan de situatie of degene met wie je de discussie hebt. Een aantal jaar geleden heb ik mezelf aangeleerd dingen op te schrijven zodra zoiets aan de hand was. Soms om er even later achter te komen dat er vrij weinig aan de hand was en soms om erachter te komen dat ik weer eens ‘mezelf’ was.

Ik geloof er heilig in dat je (bijna) alles van jezelf kunt aanpassen en ik geloof erin dat je de schuld van je eigen gedrag nooit bij anderen neer mag leggen. Hoe moeilijk dat ook af en toe is, want uiteraard heb je alles wel van iemand overgenomen of geleerd. Toch wil ik graag de verantwoordelijkheid van mijn eigen gedrag bij mezelf houden. En dus kijk ik af en toe naar mijn eigen struggles.

Sinds ik deze blog met Carmen ben gestart zijn er gelukkig vrij weinig momenten geweest waarop ik mijn digitale pen en papier moest pakken. Maar toch is het goed om het allemaal op een rijtje te zetten, of het nu nodig is of niet. Ook omdat je in je leven van het moederschap soms moet kijken waar je zelf aan zou kunnen werken. Ook om de opvoeding én de relatie met papalief wat soepeler te laten verlopen. Dus, bij deze. Mijn kritische noot aan mezelf voor vandaag die ik ook kan linken aan opvoeding en mama zijn.

• Ik geef soms ongevraagd advies
  Af en toe heb ik het idee dat mensen met problemen naar me toe komen omdat ze graag geholpen willen worden. Dat is niet – altijd – zo. Soms is het prettig om je verhaal even kwijt te kunnen, zonder dat er gelijk een positief of negatief oordeel over gegeven wordt. Als iemand een issue bij je neerlegt zonder de vraag: ‘Wat zou jij doen?’ of ‘Heb jij nog tips?’, dan wil ik mezelf gaan aanleren om niet meteen in de ‘ik ben de hulpverlener’-modus te gaan.

Advies bij kids
Ik denk dat ik dit ook in mijn opvoeding van Vicky en Kobe kritisch moet gaan bekijken. Ergens denk ik dat het goed is als ouder om ruimte te bieden voor de eigen analyse-kracht van kinderen. Wanneer je te snel of ongevraagd advies geeft, beperk je kinderen in deze kracht. Kinderen moeten – volgens mij – zelf lering trekken uit situaties en het is goed ze zelf te leren oplossingen te bedenken. Als ik als ouder Kobe te snel advies geef, zonder dat hij daarom vraagt, zou het kunnen zijn dat hem dit ook later, in zijn werkleven bijvoorbeeld, gaat beperken.

• Soms reageer ik te snel
  Het is prettig om bij iemand je verhaal te kunnen doen. Of eigenlijk altijd als je daar behoefte aan hebt. Wanneer je begint met praten is het erg prettig om soms zodanig lang, en met stilte aan de overkant, aan het woord te zijn dat je gedurende je verhaal achter dingen kan komen. Als iemand vervolgens veel te snel met een reactie komt, is dat op zich niet zo erg, maar kom je wellicht onbevredigd uit de conversatie. Ik ben zo iemand die soms heel snel een weerwoord of een reactie geeft. Ik wil graag dat mensen weten dat ik luister of lees op de app, maar te snel reageren stuurt het verhaal soms wat te veel en laat mensen soms beperkt in hun ruimte voor het verhaal. Het komt dus uit een goed hart, maar kan flink irritant zijn.

Te snel reageren op je kind
Te snel reageren op een verhaal van je kind, zou er waarschijnlijk toe kunnen leiden dat het kind op een gegeven moment niet meer zijn verhaal durft te doen of zich er gemakkelijk van afmaakt; heel snel het verhaal zou willen afraffelen omdat ze weten dat ze kunnen worden afgekapt. Of juist denken; ik vertel mijn verhaal helemaal niet, want dan krijg ik meteen onwijs veel vragen op me afgevuurd.

• Taken pakken – controlfreak 
  Dit merk ik ook op mijn werk. Ik ben – en ik denk dat heel veel mensen dat zijn – een redelijke controle freak; alles wil ik zelf in de hand houden. Toevallig weet ik dat manlief hier af en toe gebruik van maakt door niets te doen, wetende dat ik een taak wel op me pak (wanneer Vicky huilt bijvoorbeeld). Ook uit zich dit in continu willen weten wat overal gebeurt en of ik ergens ‘nodig’ ben.

Stealing the opvoedthunder of babydaddy
Dit is ook in opvoedingsituaties niet altijd handig. Vooral op momenten dat M. een punt wil maken bij Kobe en ik mee ga praten of ook een punt maak tussendoor. Schijtirritant vind ik als M. dat doet, dan moet ik dit natuurlijk ook niet doen.. Werkje wordt dit, om even tot 5 of 10 te tellen als ik mee wil kletsen in een discussie die M. met Kobe heeft bijvoorbeeld, maar ik vind dit wel de moeite waard.

Side note

Een side note, het is natuurlijk wel handig als meer mensen deze zelfkennis zouden proberen te realiseren. Kijk af en toe, misschien een keer in de week, gewoon eens kritisch naar jezelf en bedenk waar je graag aan zou willen werken. Uiteraard is het niet zo handig om de lijst te groot te maken, want anders praat je jezelf een minderwaardigheidscomplex aan, maar kritische blik kan zeker geen kwaad.

Aan welke (slechte) eigenschap zou jij willen werken?