De paradox van het uit handen geven

Kan iemand alsjeblieft die baby even op komen halen en over een week weer terugbrengen?

Dit heb ik regelmatig gedacht. Noël is een heftig kind, en hoewel ik uiteraard onmetelijk veel van hem hou, werd (wordt) hij me soms echt te veel. Kom hem maar halen, dacht ik dan.

En toen was daar de dag dat ik hem voor het eerst naar de crèche zou brengen. Hij ging drie uurtjes wennen, en in die tijd zou Elia thuis zijn middagdutje doen dus zou ik écht me-time hebben. Alles waar ik al wekenlang naar uitkeek (lees: sinds zijn geboorte), lag binnen handbereik.

En toch… hoe dichterbij het moment van wegbrengen kwam, hoe meer ik er als een berg tegenop begon te zien. Toen ik eenmaal door de schuifdeur liep, deed ik dat al met een brok in mijn keel. Toen vervolgens een lieve leidster vroeg: “Zal ik hem van je overnemen?”, zei ik: “Nog eventjes…”. Toen ze vervolgens vroeg of ik het lastig vond, had ik het niet meer. “Hij is altijd bij mij…” kon ik nog net uitbrengen voordat ik begon te huilen. Waarom eigenlijk?

Omdat ik slecht ben in loslaten, ja, maar er is meer. Het is de paradox van het uit handen geven: je wilt het heel graag, maar diep vanbinnen toch eigenlijk ook weer niet. Omdat je baby, wat een draak hij ook is, toch jouw kindje blijft. De baby die in jou gegroeid is, de baby die vanaf dat hij geboren is volledig afhankelijk van je is. De baby die je beter kent dan wie dan ook.

Als Noël huilt, weet ik vaak niet wat ik moet doen. Daar wil ik best voor uitkomen. Dus dan probeer ik maar gewoon iets, en als dat niet werkt iets anders. Maar ik ben (onbewust) wel degene die dat op dat moment wil doen. Blijkbaar.

Inmiddels gaat Noël al een week of drie naar de crèche. Het gaat goed met hem daar. En het gaat nu inmiddels ook goed met mij zonder hem. Al is er geen beter gevoel dan hem op het eind van de dag weer in mijn armen sluiten.

Mijn kleine draak, mijn kleine, heftige baby’tje, is dan weer daar waar ik hem uiteindelijk het liefste heb: bij mij.