Gelezen: Puberpeuter voelt zich gewoon heel erg veilig.
Iets opmerkelijks, herkenbaars of ronduit verontrustends gelezen? Dat doen wij vaak!
In de categorie ‘Gelezen gevonden’ reageren wij daarom op stukjes uit de Ouders van Nu, de KEK mama, de VIVA mama of welk ander tijdschrift voor ouders dan ook.
‘Peuterpuber voelt zich gewoon heel erg veilig.’
Deze vond ik in Ouders van Nu. Blijkbaar zetten peuters zich niet zomaar af tegen hun ouders. Dat doen kinderen – vast niet alleen peuters – vooral als ze zich veilig voelen. Een waar compliment dus!
Kinderen proberen de wereld te ontdekken en wij als ouders zijn er om die ontdekkingsreis mogelijk te maken. “Dat mag niet, omdat…” en “Ja hoor, ga je gang…” zijn de reacties die zij gebruiken om dingen mee leren snappen en een boze blik of een zacht knikje zijn de tools die zij meenemen in hun tocht. Als wij ze geen grenzen aangeven en deze tools niet geven, is voor hen het einde zoek. Waarschijnlijk. Dan gaan ze andere manieren zoeken om die grenzen op te zoeken, of de tools te vinden die ze denken nodig te hebben. Wanneer wij als ouder die veilige omgeving niet geven of niet kúnnen bieden, zullen kinderen ‘lost’ zijn in deze grote wereld. (Probleemkinderen worden geboren? Geen idee, maar iets zal vast misgaan dan… ;)).
Vreemde ogen dwingen…
Ergens zal dit ook wel een link hebben met ‘vreemde ogen dwingen’. Vreemde ogen en dus mensen die kinderen nog niet zo goed kennen, dwingen. Waarschijnlijk vanwege het feit dat die ogen voor kinderen onbekend en dus voor hun gevoel onveilig zijn. Een mooie omdenker voor alle ouders die de handen in het haar hebben en een krijsende, tegendraadse puber in huis hebben: gelukkig doen ze dit bij je, wees opgelucht!
Maar wacht even… Een baby of peuter, of eigenlijk elk kind dat zich niet veilig voelt bij vader of moeder, zal dus een stuk angstiger reageren en een stuk meer gehoorzamen? Niet helemaal. Het zal niet zo zijn dat de band tussen ouder en kind slechter is als een kind geen huilbuien heeft of tegendraads is. Wel is het verstandig bij jezelf te raden gaan waarom je kind angstig naar je kijkt en continu ‘pushed over’ is en doet wat je zegt. Misschien is het als ouder goed om je kind iets meer ruimte te geven tegendraads te zijn, iets meer opstandig.
Wat is jouw ervaring? Is jouw kind opstandig of juist niet?