Stelling: een time-out is een effectieve manier van straffen
Ik ken de term niet. Eigenlijk. Maar wij hebben laatst bij ons thuis met Kobe bedacht een straf uitzitplek te kiezen, die voor ons alle drie én duidelijk én handig was. De laatste trede van de trap in de gang. Kobe kan echt lastig zijn en kan ons enorm uittesten. Als hij twee keer mij een klap heeft gegeven omdat ik hem iets verbied, waarschuw ik hem met deze plek. Als hij dit dan nog een keer doet (lees: flikt), dan gaat hij verder dan mijn aangegeven grens en dan gaat hij de trap op. Ik vertel hem dan dat hij mag gaan nadenken over waarom hij mij sloeg en waarom hij niet met woorden kon vertellen waarom hij boos was of ‘mama even niet leuk vond’ en dat hij even een paar minuten mag uitrazen op de trap.
Even later, na die paar minuten, kom ik terug en ga ik naast hem zitten. Ik vertel hem dan op ooghoogte dat ik graag wil weten of hij begrijpt waarom hij daar zit en of hij erover heeft nagedacht. Uiteindelijk wordt de ‘straf uitzitplek’-techniek altijd afgesloten met ‘sorry’ en een kus. Kobe weer rustig, ouders blij en punt gemaakt. Als dit lijkt op de time-out techniek, is mijn antwoord YES. Wel denk ik dat dit pas effectief is bij kinderen die iets van woorden/zinnen snappen. Laat ik zeggen dat mijn grens is: het kunnen zeggen van ‘sorry, mama’.
Ik twijfel over of ik straffen überhaupt effectief vind bij jonge kinderen, en ik ben er ook niet zo van, dus ik kies voor NO. Bij een ouder kind zou ik het zeker wel overwegen, maar bij Elia kom ik nooit verder dan hem bij zijn bovenarm pakken en streng toespreken, of negeren.
Een kind bewust buitensluiten voelt voor mij heel onnatuurlijk. Nu moet ik wel zeggen dat ik me Frederieks situatie volkomen kan voorstellen en ook begrijp. Kobe is veel meer van het uittesten dan Elia. Die heeft natuurlijk ook de gebruikelijke peuterbuien, maar het ‘ergste’ dat hij ooit gedaan heeft is zijn bord op de grond gooien omdat hij niet wilde eten.
Ik kies er op zo’n moment bewust voor om hem niet ‘weg te sturen’, maar om het juist samen op te lossen. Niet op dat moment zelf, want dan is hij niet voor rede vatbaar. Dus dan negeer ik hem. Wanneer hij weer afgekoeld is, leg ik hem (op ooghoogte inderdaad) uit waarom dat niet mag, en in 9 van de 10 gevallen gaat hij daarna weer braaf eten of wat het ook is dat ik wil dat hij doet. Elia kent het woordje ‘sorry’ wel, maar hem dat laten zeggen betekent volgens mij niet dat hij er dan echt spijt van heeft. Hij zou het dan alleen zeggen omdat ik dat wil horen, en dat wil ik liever niet. Bovendien hoeft het hem helemaal niet altijd te spijten, hij heeft net zo goed als iedereen recht om af en toe eens flink boos te worden. Ik wil hem dan liever leren dat het oké is om zulke gevoelens te hebben, dat hij moet leren om dat te verwoorden in plaats van ernaar te handelen. Ik heb het dan niet over dingen als slaan of bijten, dat gedrag moet inderdaad in de kiem gesmoord worden. Maar daar hebben wij (gelukkig) nog geen ervaring mee.