Mijn baby huilt zichzelf in slaap
Mijn baby huilt zichzelf in slaap.
Ik had serieus nooit gedacht dat deze zin ooit op mij en mijn kind van toepassing zou zijn. Ik ben immers 100% voorstander van intuïtief ouderschap, van het volgen van de behoeftes van je baby, van het motto ‘verwennen bestaat niet’, van het blijven oppakken ook na de honderdste keer, van het heel, heel ver gaan om je baby tevreden te houden. Natuurlijk heb ik ouders wel eens horen zeggen “Mijn kind heeft het nodig om even te huilen voor hij gaat slapen.” Maar stiekem dacht ik dan altijd: geen enkele baby heeft dat nodig, je hebt dat vast zelf nodig.
Iets zieligers dan een baby die zichzelf in slaap huilt kon ik me niet voorstellen, en ik heb Elia dat dan ook nooit laten doen.
En toen werd Noël geboren. En werden mij al gauw twee dingen duidelijk: 1) de omstandigheden zijn anders en 2) dit kind is anders. Had ik dat nou echt niet zien aankomen? Wel een beetje. Maar onbewust houd je toch vast aan het referentiekader dat je kent, en mijn enige referentiekader was een baby die heel veel sliep en heel weinig huilde.
Hoewel het tegen mijn principes in ging, liet ik Noël wel eens een tijdje huilen. We spreken dan niet over een uur – want dat vind ik nog steeds zielig! – maar wel over 10 minuten / een kwartiertje. Dit enkel en alleen omdat ik soms met Elia bezig was en ik dan geen tijd had om hem direct op te pakken. Want wanneer Elia bijvoorbeeld op de crèche was, deed ik dat wel. Direct oppakken. Wiegen. Voeden. Rondlopen. In de draagzak. Knuffelen.
Tot mijn verbazing (en ook frustratie) was het effect totaal niet hetzelfde als vroeger bij Elia. Er waren, meer dan eens, meer dan me lief was ook, momenten waarop ik het echt niet meer wist. Ik had alles gedaan dat ik kon verzinnen, en Noël leek er alleen maar meer overstuur van te raken dan rustiger. Meermalen heb ik me (hardop) afgevraagd: “Wat is er nou?”. Honger kon het dan niet zijn, krampjes leken het ook niet, verveling ook niet en de luier was ook schoon. Dan bleef vermoeidheid over, en dat leek me dan ook wel plausibel gezien de tijd dat hij al wakker was.
Maar als hij dan zo moe was zou het toch een kleine moeite moeten zijn om hem in slaap te wiegen? Dat zou je wel denken. Dat dacht ik dus ook. Maar nee, hoe harder ik mijn best deed, hoe harder hij huilde.
Tot ik op een dag dacht: en nu is het klaar. Weg met mijn principes. Ik legde hem dus wakker en huilend in bed, vastbesloten om hem er de eerstvolgende 15 minuten niet uit te halen. Noël gilde de hele boel bij elkaar, en na 3 minuten dacht ik al dat ik het niet meer vol ging houden. Zie je wel, dacht ik toen ook, dit werkt toch niet. Hij huilde harder en harder, met elke uithaal steeg niet alleen zijn volume maar ook mijn schuldgevoel.
En toen, na een minuut of tien, was het stil.
Hij huilt nu vast zo hard dat hij geen geluid meer kan produceren, dacht ik, en ik liep naar de slaapkamer. Daar was gebeurd wat ik nooit had gedacht: hij sliep. De baby die letterlijk twee minuten daarvoor nog zijn longen uit zijn lijf geschreeuwd had, lag nu vredig te slapen.
Was het een toevalstreffer? Natuurlijk, dacht ik toen. Nee, weet ik nu, nu deze situatie zich zowat dagelijks herhaalt. Ik weet nu dat ik degene was die hem wakker hield, met al mijn pogingen om hem te laten slapen. Ik weet nu ook dat het geen klinkklare onzin is wat die andere ouders verkondigden: sommige baby’s hebben het inderdaad nodig om zichzelf in slaap te huilen. Die weten niet hoe ze anders met vermoeidheid om moeten gaan. Dus ja… mijn baby huilt zichzelf in slaap en daar heb ik vrede mee.
En die van jullie?