Help! Mijn kind is introvert.

Tegenwoordig heeft ieder kind wel een stempel. De discussie over of dat goed is of juist niet, wil ik hier nu niet voeren. Wat ik wel wil doen is een stukje schrijven over mijn oudste zoon. Die is namelijk introvert. Help!

Nee, eigenlijk helemaal niet help! Er is namelijk niks mis met een introvert kind, net zo min als er iets mis is met een kind met bijvoorbeeld ADHD of autisme. Introversie is namelijk ook geen ‘aandoening’, het is een persoonlijkheidsstijl, een manier van zijn. Algemene kenmerken van introverte mensen zijn makkelijk te vinden, bij Elia uit het zich zo:

• Hij is verlegen, vooral wanneer hij een nieuwe persoon ontmoet of wanneer hij in een grotere groep volwassenen of kinderen is. Dan zegt hij weinig tot niks en blijft hij heel dicht bij mij.
• Hij is voorzichtig, zal nooit uit zichzelf van een hoge glijbaan af gaan zonder eerst de risico’s af te wegen of zonder van mij te horen dat hij het wel kan.
• Hij is graag thuis. Regelmatig vraag ik hem of hij naar buiten wil en antwoordt hij met “ik wil hier blijven”.
• Hij observeert vaak. Mij, andere kinderen, dieren: hij kan in de speeltuin gerust een kwartier naast mij op een bankje zitten kijken naar wat de rest doet.
• Hij heeft veel tijd nodig om aan een nieuwe situatie te wennen (ik noem bijvoorbeeld het wisselen van kinderdagverblijf: het duurde ruim een halfjaar voor we hem daar zonder huilen achter konden laten).
• Hij laat makkelijk over zich heen lopen. Als een ander kind bijvoorbeeld iets van hem afpakt, zal hij het nooit zelf terugpakken.
• Hij speelt graag alleen (en vaak ook met hetzelfde speelgoed).
• Daarop aansluitend: na drukke, sociale activiteiten (mensen op bezoek, op bezoek gaan, naar het kinderdagverblijf) merk ik aan hem dat hij echt behoefte heeft aan even met rust gelaten worden / tot zichzelf komen. Hij zit dan echt even in zijn eigen wereld en gaat rustig alleen spelen.

Al deze punten kunnen zowel een nadeel als een voordeel zijn. Zijn aangeboren voorzichtigheid maakt het voor mij makkelijk als we naar buiten gaan, ik hoef bijvoorbeeld nooit bang te zijn dat hij wegloopt. Tegelijkertijd zou het misschien goed voor hem zijn om wat meer risico te nemen en minder bang te zijn. In de moderne maatschappij lijkt het soms alsof extravert zijn beter is: als je assertief bent, dan kom je nog eens ergens. Wat doe ik om Elia hierbij te helpen?

Vrij weinig, moet ik zeggen. Ik denk namelijk dat ieder kind is zoals hij is, en dat hem dwingen om iets anders te zijn alleen maar averechts werkt. Natuurlijk prijs ik hem wanneer hij na lang twijfelen tóch van de glijbaan gaat, maar ik maak er geen enkel punt van als hij niet wil. Of als hij alleen maar wil als ik met hem meega.

Introvert of niet, voor mij is hij perfect zoals hij is.

*Foto door Ayla Maagdenberg