“Mama ik vind jou niet lief. Papa is wél mijn vriend.” Als je kind je afwijst…

“Mama, jij moet weg.” Dit was gisteren het eerste wat Kobe tegen me zei toen ik zijn licht van zijn kamer aan deed. Het werd nog beter toen ik bij hem kwam zitten.”Ik vind jou niet lief.” Hij meent het niet was de gedachte die overheerste in mijn hoofd. Toch deed het pijn. Nog veel pijnlijker werd het toen papa de kamer in kwam en hij zei: “Mama, jij moet weg. Papa is wel lief. Hij is mijn vriend.” Terwijl ik dacht dat het niet nog erger kon worden. Peuters zeggen de heftigste dingen zonder dat ze doorhebben wat ze zeggen. Dit houd ik mij voor. Hoe moet ik deze nare opmerkingen interpreteren en nog belangrijker vind ik; hoe ga ik hiermee om?

Mijn eerste reactie was emotioneel: gepikeerd en teleurgesteld. Door sip te kijken en weg te lopen wilde ik hem laten weten dat ik het niet aardig vond dat hij dat zei. In de gang begon ik te twijfelen. Is dit de goede reactie? Komt dit bij hem over? Vast niet. Hierna gaf ik toch maar bij hem aan: “Ik vind dat niet zo aardig en fijn om te horen.” Maar beide (re)acties voelden eigenlijk niet echt goed. Hoe kan ik hem duidelijk maken dat deze opmerkingen iemand pijn kunnen doen? Kan ik hem zonder emotie uitleggen hoe hij iemand zou kunnen laten weten dat hij diegene niet lief vindt? Mag hij dat van ons überhaupt vertellen aan iemand (ook als dat niet een van ons is) of moet hij dit voor zich houden?

Ik ging op zijn bed zitten. “Waarom vind je mij niet lief Kobe? Ik vind jou nog wel lief.” Hij keek me niet begrijpend aan. Hij kon ook niet goed uitleggen waaróm hij mij niet lief vond. Dat is ook moeilijk. Alsof wij als volwassenen altijd kunnen verwoorden waarom we iemand even niet zo lief vinden. Hij was volgens mij aan het testen hoe ik daarop zou reageren. Is hij op dat moment bezig om bij ons sociale situaties op de proef te stellen?

Gaat dit om een droom die hij over mij heeft gehad, een ‘nee’ die ik dagelijks toch wel een paar keer gebruik of is hij boos om het toetje wat hij gisteren niet kreeg omdat hij zijn bord niet leeg at? Of ligt het dieper: is hij sociale situaties aan het testen. Kijkt hij bijvoorbeeld hoe zijn vriend Jasper dan volgende week hier op zou reageren aan de hand van onze reacties?

Ik deed een klein onderzoekje naar hoe je hier het beste mee om kunt gaan. Er zijn een aantal manieren hoe je hierop kunt handelen blijkbaar.

Waarom zeggen kinderen dit soort dingen?

Deze uitleg vond ik op JMouders.nl:

Het scheelt al de helft als je je realiseert dat dit gedrag helemaal niets met jou of jullie persoonlijk te maken heeft. Als je dit soort veranderingen in het gedrag van je kind ziet, is het zaak eerst eens goed te kijken naar de situatie. Te kijken naar wat er is gebeurd of staat te gebeuren. Dit kan je in eerste instantie al een stuk rustiger maken over de reden van de opmerking:

• Zijn er grote veranderingen geweest of op komst? Bij belangrijke pijlers in het leven van je kind (gezin, school, huisvesting)?
• Ben je zelf op het moment wellicht anders dan anders (moe, verdrietig, onrustig, gehaast)?
• Zijn er heftige gebeurtenissen gaande of geweest?

To do:

Stop met het gedrag van je kind te betrekken op jezelf en kijk vooral naar waar dit gedrag/deze uitspraken vandaan komen. “Het allerbelangrijkste is dat je je kind niet lastig valt met je eigen gevoel dat je je door je kind in de steek gelaten voelt, daar drijf je je kind alleen maar meer mee van je vandaan en het is helemaal niet wat er speelt. Je kind heeft het moeilijk met de veranderingen en probeert hier een weg in te vinden. De peuter heeft het niet moeilijk met jou.”

Op Mamaenzo.nl hebben ze het over hechting. Waar zij voor waarschuwen:

• Word niet boos op je partner. Hij kan niets doen aan het gedrag van jouw peuter/kind.
• Maak er geen wedstrijd of competitie van. Hier komt alleen maar meer naar gedrag van.

Op Oudersvannu.nl geven ze aan dat je bij driftbuien of nare opmerkingen er verschillende manieren zijn om met je kind om te gaan. Het is dus een beetje aanvoelen wat voor jou het beste voelt, maar dit zijn de opties:

• Negeren. Je peuter wil een reactie bij je uitlokken. Als je het negeert is de lol er voor hem af.
  Ik weet zelf dus niet of ik het hiermee eens ben. Dit vooral aangezien de reactie uit iets diepers kan komen, lijkt het met iets beter om er wel iets mee te doen. Misschien kun je de opmerking in eerste instantie negeren, maar er wel later op terug komen, als er weer rust in de tent is.
• Leer je kind de woorden ‘niet lief’ goed – of juist niet – te gebruiken. Probeer je kind bijvoorbeeld uit te leggen dat het misschien niet zo is dat hij mama niet lief vindt, maar dat hij het gewoon jammer vindt dat mama ergens ‘nee’ op heeft gezegd. Laat hem ‘ik vind jou niet lief’ bijvoorbeeld vervangen door: ‘ik ben boos’. Negatieve gevoelens uiten is heel belangrijk.
  Dit ga ik dus zeker gebruiken…
• Ga niet mee in de bui van je kind en probeer met woorden uit te leggen waarom jij denkt dat hij jou niet lief vindt. Probeer je kind het goede voorbeeld te geven door zelf ook gevoelens uit te leggen.
  Ook dit ga ik proberen, hoe moelijk dat ook is.

Mijn actieplan:

1. Komende week ga ik kijken of Kobe het nog een keer zegt en kijken of ik hem kan uitleggen dat ik niet per se niet lief ben, maar samen kijken wat de reden is dat hij me niet lief vindt.
2. Ik ga proberen met hem te praten over zijn binnenkort te verwelkomen zusje. Dit is vast een van de redenen dat hij zo gespannen is, driftbuien heeft én dit soort opmerkingen maakt. Hij is vast bezig om alvast een plekje voor hemzelf te veroveren. Mama heeft zusje in haar buik, dus ik moet papa even flink lief gaan vinden. Dan geeft hij mij aandacht, als zusje er eenmaal is?
3. Vooral ga ik proberen om het zelf niet al te veel binnen te laten komen. Hoeveel ‘pijn’ zo’n opmerking ook doet.

Heb jij in zo’n zelfde situatie gezeten en zo ja, hoe ben jij hiermee om gegaan?

Interessant? Lees ook “Papa moet het doen.” Als je bij je kind altijd op de tweede plaats komt.