Wat ik het moeilijkste vind aan het moederschap
Wat ik het moeilijkste vind aan het moederschap is, laat ik het maar meteen zeggen: loslaten.
Letterlijk loslaten
Accepteren dat Elia niet meer de hele dag zo dicht mogelijk bij mij wil zijn, accepteren dat hij nu dingen zelf wil doen en “mama weg” zegt, accepteren dat hij niet voortdurend mijn hand vast wil houden als we buiten lopen, accepteren dat ik hem moet achterlaten bij de crèche / oppas.
Ik ben er niet zo’n held in (en dat is nog zacht uitgedrukt), ik wéét dat het erbij hoort en alleen maar goed is dat hij onafhankelijker wordt, maar stiekem mis ik die eerste babytijd, de tijd waarin we letterlijk dagenlang aan elkaar vastgeplakt zaten. Hij slapend op mij of in de draagzak, of – later – spelend aan mijn voeten.
Nu, met net 2 jaar, heeft hij het alleen spelen telkens beter onder de knie. Zozeer zelfs dat hij soms niet eens merkt dat ik de kamer uit loop. En dat is ook wel weer prettig, zo kan ik tenminste rustig koken of de was doen zonder dat er iemand aan mijn been hangt. Maar al met al valt dit letterlijke loslaten mij zwaarder dan hemzelf gok ik zo, en koester ik die momentjes waarop hij me een kus komt geven of gewoon even op schoot wil zitten extra veel ;-).
Figuurlijk loslaten
Minstens net zo moeilijk voor mij. Accepteren dat het leven met een kind niet precies zo gaat als ik me van tevoren had voorgesteld, accepteren dat er momenten zijn waarop ik tot 10 (of 100) moet tellen om mijn geduld niet te verliezen, accepteren dat we soms pizza als avondeten eten omdat ik echt geen zin/puf meer heb om te koken.
Ik denk dat ik vaak zelf mijn grootste criticus ben. Ik wil het precies zo doen als ik me had voorgenomen, en dat lukt niet altijd. Maar dat betekent niet gelijk dat ik dan gefaald heb. Elia is gelukkig, hij heeft elke dag schone kleren aan, een gevuld buikje en is ontzettend geliefd. Uiteindelijk is dat het belangrijkst. En dat hij dan soms iets ongezonds eet of ik hem bij een driftbui 10 minuten op de grond laat liggen krijsen, daar zal hij heus niks aan overhouden.
Ik merk wel dat dit figuurlijke loslaten beter gaat met de tijd. Vroeger kon ik er heel erg mee zitten als kleine, onzinnige dingen niet zo liepen als ik wilde, nu denk ik veel sneller: dan niet. Of: volgende keer beter. Ik weet dat ik een goede moeder ben, en loslaten hoort daar ook bij.