Zinnen die je niet wilt horen als je zwanger bent
Als zwangere vrouw krijg je soms de liefste, maar soms ook de stomste/naarste opmerkingen te horen. Mensen die je niet eens kent staan klaar met een mening, of het zijn juist je vriendinnen die je verbazen met hun ontactische opmerkingen. Een greep uit de dingen die ik hoorde – en de antwoorden die ik daar graag op had willen geven:
- Met stip op 1: “Oh, weer een jongen. Wel een beetje jammer of niet?”
Ja, zeker jammer. Ik heb immers al een zoon en daar ben ik wel een beetje op uitgekeken dus ik had inderdaad veel liever een meisje gewild.
- Of, in dezelfde categorie: “Nu moet je wel voor een derde gaan hè?”
Nou, zeg dat wel! Want een gezin met twee jongens is natuurlijk niet compleet, dan had Elia net zo goed enig kind kunnen zijn, want een gezin met maar 1 kind is ongeveer net zo zielig als een gezin met twee jongens.
- In de categorie ‘als je niet aardigs weet te zeggen, zeg dan niks’: “Je buik is nu echt al wel veel dikker dan bij je eerste zwangerschap hè?”
Goh, fijn dat je het opmerkt, het was mijzelf nog helemaal niet opgevallen! Maar nu je het zegt ja… Eigenlijk is het een wonder dat ik nog gewoon kan lopen en niet rollend door het leven ga.
- Of dit: “Ik weet nog wel van de vorige keer dat je zwanger was, toen duurde het best lang voor je je oude figuur weer terug had.”
Pardon?! Ten eerste: waarom zou ik mijn ‘oude figuur’ überhaupt terug moeten krijgen? Ten tweede: een kind dragen en baren is een lang proces, die verandering weer ‘ongedaan’ maken -als je dat al wilt – is dat net zo goed.
Deze opmerking vond ik bijzonder pijnlijk omdat ze ook nog kwam van een vriendin, die het vast niet zo bedoelde maar die ook niet wist hoeveel moeite ik gehad heb met mijn verander(en)de lichaam.
- Want mijn werk is inderdaad hetgeen waar ik mijn leven omheen wil bouwen: “Kun je je werkgever dat wel aan doen? Dan zijn ze je vier maanden kwijt.”
Waarom zou ik mijn leven aanpassen aan wat mijn werk wel of niet vindt van wat ik in mijn persoonlijke leven doe? Moet ik me schuldig gaan voelen omdat ik een mega bijzondere tijd tegemoet ga? En dat ik hier volledig achter sta? Mijn werk is maar een klein onderdeel van mijn leven, ik leef niet om te werken gelukkig. Deze opmerkingen mogen mensen van mij weer inslikken.
- Wanneer je te vroeg dreigt te bevallen: “Hou hem nog even binnen hè?”
Ik begrijp deze heel goed, maar eigenlijk is het ook vrij pijnlijk. Hem binnenhouden is nu juist het probleem, en ook datgene waar ik helemaal niks aan kan doen.
- Als ik wil verven, een licht krukje wil tillen, wil bukken, een trap af wil lopen: “Zou je dat nou wel doen?”
Ja, anders deed ik het niet.
- “Weet u dat u zwanger bent?”
WAT! Ben ik zwanger? O jee nu je het zegt, ik geloof het wel…
Door een leerling van een jaar of 12 op mijn werk (school), deze is gewoon zo schattig :).