Stelling: iedereen zou een combinatietest moeten (laten) doen
Bij Elia hebben wij het wel gedaan, simpelweg omdat ik dacht dat dat zo ‘hoorde’. Er kwam toen al zoveel op me af en ik was totaal niet voorbereid, dus als iemand je dan vraagt of je een test wilt doen om dingen uit te sluiten zeg je al gauw ‘is goed’. We gingen er – achteraf ontzettend naïef vind ik – vanuit dat alles wel goed zou zijn. En dat was het gelukkig ook. De kans op een kindje met een afwijking/achterstand waar ze op testen was miniem, 1 op 18.000. Wat we hadden gedaan als dat niet zo was, als de kans groot was (en een kans wordt al groot genoemd bij 1 op 200, terwijl ik dit zelf nog steeds vrij klein vind), weet ik niet. Daar hebben we het toen ook nooit over gehad.
Bij ons tweede kindje wel, en daarom hebben we toen bewust besloten om de combinatietest niet te doen. Waarom? Omdat de uitkomst altijd een kans is, en omdat de stappen die je erna zou kunnen nemen (vervolgonderzoek met de daarbij behorende risico’s, en in het ergste geval abortus) geen maatregelen zijn die wij dan ook echt bereid zouden zijn om te nemen. Dit is en blijft een gevoelig punt. Hier ben ik zelf ook niet helemaal uit. Een kind op de wereld zetten dat waarschijnlijk veel zal lijden in zijn leven, vind ik egoïstisch. Maar een kindje met (een milde variant van) het Syndroom van Down, dat misschien een korter maar desalniettemin gelukkig leven kan hebben, is wat mij betreft net zo welkom en mag er net zo goed zijn als een ‘normaal’ kindje. Normaal staat tussen aanhalingstekens omdat ik me besef dat ik me op glad ijs bevind, en ik niemand voor de borst wil stoten.
Ik ben ervan overtuigd dat elke ouder het beste voor zijn kind wil, ook als het beste zoiets ergs is als een leven dat al wordt gestopt voor het goed en wel begonnen is. Dus NO, niet iedereen zou een combinatietest moeten (laten) doen. Iedereen zou het recht moeten hebben om zelf te kiezen.
Sowieso stoor ik me een klein beetje aan het woord ‘moeten’, misschien ‘moeten’ we de stelling ietsje anders formuleren Car 😉 Maar goed, nu we hier toch zijn. Ik ben het hier niet mee eens, NO. Niet omdat ik zelf geen combinatietest wil laten doen, juist wel, maar omdat iedereen deze keuze zelf zou moeten maken.
Net als bij Carmen had ik bij no. 1 het gevoel alsof dit normaal was om te doen, alsof dit erbij hoorde. Toen heb ik zonder er goed over na te denken voor de test gegaan.
Ook de tweede keer ben ik voor de combinatietest gegaan, nu iets bewuster. Niet omdat ik nu dacht dat ik veel kans zou hebben op een kindje met het syndroom van Down, tenminste, dat weet je nooit van tevoren. Ik zou namelijk ook niet weten wat ik zou doen als ik erachter zou komen dat het kindje dat wél zou hebben. Geen idee hoe ik hiermee om zou gaan. Maar ik ben voor de test gegaan om een extra echo te hebben en mijn kindje nóg een keertje te zien bewegen. Misschien een beetje naïef om er zo mee om te gaan, maar ja.
Én toch heb ik de test ook gedaan voor mijn geruststelling. Omdat ik gevoelig ben voor verandering in mijn leven, weet ik dat ik zelf heel negatief en heftig zou reageren op een kindje met een handicap en alle aanpassingen die dit met zich mee zou brengen. Dit uitsluiten gaf mij een rustig gevoel. Ook al weet ik dat het Down Syndroom niet altijd een échte handicap betekent, weet ik wel dat ik gerustgesteld was dat het niet zo was. Maar goed, NO dus, iedereen moet het zelf weten.