Stelling: als je zwanger bent, mag je niet klagen

“Ik mag niet klagen.”

Het valt mij op dat je deze zin vaak hoort als je aan een zwangere vrouw vraagt hoe het met haar gaat. Vervolgens gaat het dan ongeveer zo verder: “Ja, ik ben wel moe, en soms ook misselijk, maar het hoort er allemaal bij.” Ik verbaas me hier elke keer weer over: waarom zou je niet mogen klagen? Als je ziek bent klaag je toch ook (wel eens)?

Natuurlijk, een kindje mogen dragen is wonderbaarlijk mooi en ontzettend fantastisch, maar dat wil zeker niet zeggen dat je je gedurende je hele zwangerschap ook zo voelt. Ik vind zwanger zijn – je raadt het al – helemaal niet leuk, dus ik klaag er graag op los! Nee ok, even zonder dollen, niemand heeft er wat aan om te zwelgen in zelfmedelijden, maar ik vind wat erkenning wel op zijn plaats. Ja, het ís soms zwaar (voor mij in elk geval wel), zeker als je ook nog een actieve dreumes hebt rondrennen. En ja, soms voel ik me gewoon heel slecht. En dan zal ik daarvoor uitkomen ook. Dus een dikke vette NO op deze stelling.

Ik houd niet van klagen. Maar misschien is de reden hiervan ook wel dat ik niet snel ergens last van heb en dat ik dus weinig te klagen héb. Geen idee. Waarschijnlijk heb ik gewoon geluk 🙂

Klagen mag als zwangere zeker. Dus ik zeg ook NO op deze stelling. Maar ik vind wel dat je niet per sé meer mag klagen dan je normaal doet als je ergens last van hebt, ‘alleen-maar-omdat-je-zwanger-bent’. Veel zwangeren hebben veel kwaaltjes en dus klagen zwangere vrouwen meer… Dus ja ik ben er oké mee. Maar je moet je buik ook niet als excuus gebruiken voor ziekte op je werk, omdat je eigenlijk geen zin hebt… Daar ben ik geen voorstander van. Maar ik heb wel te doen met vrouwen zoals Carmen die echt door een soort hel gaan tijdens hun zwangerschap. KLAGEN MAG CAR!…