Hij moet nog even 100% genieten voor hij écht papa wordt. W00T?
Het is 4 uur ’s nachts. De laatste dag van de kraamzorg is net geweest en we zijn op onszelf aangewezen. Kobe huilt ’s nachts non stop, wil continue eten en is – zelfs als hij slaapt – erg onrustig. Maar waar is papa? Na een paar keer gestommel op de gang hoor ik op de gang de man des huizes binnenkomen. Om dit mee te krijgen hoef ik niet erg mijn best te doen, want we zitten op 1 verdieping en er zit maar een deur tussen de slaapkamer en de voordeur.
Kobe sliep toen nog bij ons op de kamer (dat hebben we niet lang volgehouden) en ik was hem toen borstvoeding aan het geven op bed. Na een half uur gediscussieerd te hebben over het feit dat hij zo laat thuis kwam gingen we toch maar proberen te slapen. Met een half aangeschoten vriend kun je ook niet veel verder komen.
Dit ochtend daarna bleek dat manlief toch wel echt moeite had met het toelaten van de kennis dat hij vader was geworden. Er werden dingen gezegd als ‘ik heb het gevoel dat ik dit straks niet meer kan’ en ‘ik wil dan toch wel graag bij die borrel zijn en laten zien dat ik erbij kan zijn, ook al heb ik net een kind gekregen’. Ja, maar je kind is net een week oud, wat dácht je?!’. Nou ja ik heb hem heel begripvol aangehoord, want ik dacht dat hij anders juist niet hierover zou gaan praten. Maar toch begreep ik het niet.
EN TOEN SNAPTE IK HET
Ik heb natuurlijk 9 maanden in mijn hoofd maar ook met mijn lichaam kunnen toeleven naar het moment dat Kobe er zou zijn. Maar voor papa begint het pas bij de geboorte… OK, duidelijk. Toen pas hebben we dus gepraat over verwachtingen. Dat hadden we best eerder kunnen doen…
Het boekje Kluun – ‘Help, ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt’ is blijkbaar toch niet helemaal doorgedrongen tot hem. Ik denk dat het het bij de vaders praktisch in uitvoering moet zijn voordat het hele vaderschap pas kan landen. Mijn tip voor deze momenten is: Maak het de vaders niet te moeilijk en probeer naar ze te luisteren. Ik weet dat het lastig is, want je wil hem het liefst de huid volschelden. Maar daar kom je nergens mee. Ik hoor overal om me heen dat vaders het lastig hebben, dus ergens gaat er in de communicatie iets mis.
Praat erover, probeer vooral de eerste 10 minuten allen ‘hmhm’ en ‘ok’ te zeggen en dan pas inhoudelijk te reageren.
Goede vragen die je kunt stellen:
- Hoe voel je je nu?
- Hoe zie jij het voor je om papa te zijn?
Succes met de eerste weken!